Het 'gevaar', de schrik van de buren opgezocht!

#nietgevaarlijk #Laatonsdansen #oflachengezondis #Julliezijnprachtig #Worldpeace #Wereldvrede #snorfactor #hetgebeurd #wiezalhetzeggen

Zo kwam ik, na een lange tijd geen vakantie meer te hebben gehad, aan in Leeuwarden. Op een prachtig muziekfestival, waar van heinde en verre mensen samenkwamen om er te dansen, te leren, workshops te doen, lezingen bij te wonen, te shoppen, etc..

Er waren meer dan 20.000 bezoekers die voor enkele dagen een tijdelijke grootstad vormen.

Overal tenten, overal mensen die hier komen om te genieten van het leven, maar dat brengt ook praktische problemen met zich mee. Dat kan niet anders.

De eerste avond was er echter nog geen muziek, en ging ik de buurt alvast eens verkennen. Of beter gezegd, al de nieuwe buren van deze gloednieuwe wijk eens begroeten..

En ik ontmoete Jürgen, en zijn vriend. Zij waren uit Duitsland gekomen, ideaal moment om mijn Duits nog eens te oefenen. En we spraken over kleine dingen, maar ook over Quantum Fysica. Dat onderwerp boeit me enorm, en ik genoot van het moment. Terwijl we zo gezellig aan het kletsen waren vermelde Jürgen, terwijl hij naar de struiken wees; "daar woont een dakloze, en die is kwaad." en hij voegde er aan toe," als die nog één keer zo vervelend doet of mijn auto aanraakt, dan zal ik hem ditmaal slaan, ik kan me niet langer inhouden." Ik dacht bij mezelf, dat is niet mijn affaire, en ik had volgens mij weinig aan die info. Hoewel het best goed was dat hij me dit zei, trachtte ik al snel de aandacht weer naar ons gesprek over Quantum Fysica te leiden. En zodoende spraken we nog even over dit thema. Tot op het moment, dat er van uit de donkere struiken, een luide stem klonk. Een diep teleurgesteld en eveneens verdrietig gemompel kwam zo op ons af. "Daar heb je hem weer!", zei Jurgen.

Oei, dacht ik. En ik ging er onmiddellijk en spontaan op af!

Eens voorbij de struiken trof ik een man aan, hij stond met zijn rug naar me toe. En hij leunde ergens gebukt tegen aan, terwijl hij tegen zichzelf stond te murmelen in een onverstaanbare, maar duidelijke taal. Wanhoop en verdriet kwamen op me af via deze menselijke klanken. Ik sprak hem toe, in dezelfde onverstaanbare taal. Hij keek op, en even was hij verbaasd, terwijl er een korte kleine glimlach verscheen op zijn gelaat.

"Ik ben Hannes", zei ik. "aangename kennismaking". "Knars", zei hij. En we knuffelden elkaar om de begroeting te voltrekken. Wat precies het probleem was, dat wist ik niet, en in feite had ik zelfs geen zin om het te weten. Dus ik maakte het probleem iets groter en ik bracht een oplossing daarvoor aan het licht.

De man was gigantisch, en sterk. Dus ik zag meteen ook waarom Jurgen en zijn vriend er bang van waren. Hoe dan ook, dit was nergens voor nodig! Persoonlijk ben ik erg klein, maar ook best sterk. Ik voelde me een beetje zoals David tegen Goliath. En toen ik hem met mijn vinger op zijn borst aan het porren was, vertelde ik wat volgens mij de oplossing zou zijn. Nee, niet zou 'kunnen' zijn. Wat de oplossing werkelijk inhoud.

The Great Mystic Cosmical Joke

"Weet je, wanneer er eindelijk wereldvrede komt?", vroeg ik hem. Verbaasd keek hij me aan, en een nieuwsgierig verlangen sprak me zonder woorden aan. Dus ik gaf zelf het antwoord op de vraag en zei hem, " die dag waarop iedereen, man of vrouw, kinderen ook. De dag waarop ALLE MENSEN simultaan over de hele wereld een kleef-snor op zullen zetten. En voor ze de ernst van de situatie begrijpen, over de grond gaan rollen van het lachen, om deze hilarische Kosmische Grap!"

Het duurde niet lang, of we stelden ons beiden visueel voor hoe dat zou zijn, en we kregen me daar een lachbui, om 'U' tegen te zeggen. Inderdaad, we rollen van vreugde over de grond, en ook over elkaar..we proesten het uit, en mijn vuist waarmee ik op de grond sloeg, raakte soms ook zijn enorme borstkas. Maar het deerde hem niet, het was niet hard, en zonder kwade bedoelingen, wellicht stonden er toen al enkele mensen te kijken naar dit schouwspel want ze hadden blijkbaar een vechtpartij verwacht...

Toen we bijna uitgelachen waren, stapte Kars vrolijk fluitend en nog half lachend op zijn fiets, en vertrok. Ik sloeg een zucht, en ging weer bij de Duitsers zitten, terwijl ik ons gesprek weer opnam en iets zei over het laatste dat was gezegd tussen ons. Ik kreeg tot mijn verbazing enkel een stilzwijgende en verwonderde blik te zien. Na enige tijd zei Jürgen, "wat een wonderlijke performance was dat!" Ik antwoordde, "Performance? Nee hoor, dit is de manier van leven." We spraken nog even, en ik ging mijn tent zoeken, om uit te rusten en klaar te zijn voor de openingsceremonie van het bal.

Toen ik de volgende dag met mijn vrienden voor de tent zat, kwam Jürgen op me af gelopen. "Hannes!", riep hij vanuit de verte. " Bedankt kerel, je hebt me de ogen geopend! Fantastisch, ik begrijp er nu veel meer van..respect man! "

En zo was het event waar iedereen op zit te wachten in gang gezet, ..en vanaf nu is het aan iedereen om zijn persoonlijke mirakel te voltrekken. Zodat we ten laatste vòòr 31 Dec. 2018 kunnen genieten van de aangekondigde Wereldvrede. Want we zijn het waardig! #Youmakeme #Alltogether #Worldpeace #thegreatmustachechallenge #ScantyWalnut