Prins van de stam

#ikbentochgeenkikker #wiewilerprinszijn #wordiklaterkoning

Prins van de stam.

Tijdens mijn lange reis in Zuid-Amerika, raakte ik meermaals verstrengeld in wilde avonturen. Soms spannend, soms voorspelbaar maar dit verhaal gaat over een heel aparte ontmoeting en heeft eerder een komische inslag dan wat anders.

Ik bevond me in de buurt van Porto Seguro, en had me reeds laten vertellen dat er nabij gelegen een reservaat was met oorspronkelijke inwoners van de streek. Wij zouden hen ‘Indianen’ noemen, maar daar zijn het ‘Nativos’. Wat niet meer betekent dan oorspronkelijke bewoners. Dit is het reservaat ‘Das Jaqueiras’, het dorp van de ‘Paxato-Indianen’.

Het was me een rustige rit met de plaatselijke bus, weinig passagiers. Een man zat iets verderop. Zijn aanwezigheid fascineerde me enorm, en ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen, dus ik ging ernaast zitten om een praatje te maken.

De man had weinig kleren aan, was getooid in oorspronkelijke klederdracht, versierd met kleine schelpjes. Hij had een prachtig gekleurde, mooie pluim in zijn pikzwarte lange haar, en in zijn onderlip droeg hij een gigantische schelp. Het was voor mij erg bijzonder om iemand zoals hem in levende lijve te ontmoeten. Wanneer ik hem zei dat het wonderlijk mooi was, die pluim in zijn haar, bedankte hij me vriendelijk. Hij vertelde dat niet iedereen zulk een speciale pluim mocht dragen, en dat het een bijzondere betekenis had in zijn stam. “Opmerkelijk!”, zei ik. We spraken wat over kleine dingen en hij informeerde tevens naar mijn afkomst, en wat ik daar in Brazilië zoal zocht te doen? Toen, kon ik het niet meer laten, en ik vroeg hem waarom hij zo een mooie schelp in zijn lip had zitten?

Hij vertelde me dat hij het hoofd van de stam was, een koning als het ware. En dat het dragen van zulk een schelp en de kleurrijke pluim een manier is om de status weer te geven. “Die status verkrijg je niet zomaar,” voegde hij eraan toe. “Het gaat gepaard met veel verantwoordelijkheid en vergt de nodige discipline, plus een goede manier van leven daarbovenop.” Zo verkondigde hij trots. Ik gaf hem het nodige respect, en zei hem dat ik vereerd was om die dag naast een koning te hebben gezeten. Ik zei hem daarbij ook dat hij wellicht de allereerste koning was waar ik had naastgelegen. En al zeker de eerste waarmee ik een persoonlijk gesprek kon voeren, van man tot man. Ik bedankte hem overigens voor deze opportuniteit. En als laatst kon ik het toch niet laten om ook maar eens te vragen of dat niet ongemakkelijk was tijdens het eten?! Hij glimlachte, en antwoordde eenvoudig, dat hij die om te eten altijd even uit kon doen.

Even viel er een ongemakkelijke stilte. Waarna hij me aankeek, en terwijl zijn ogen fonkelden, zei hij: “Jij lijkt me wel een toffe knul! Als je wil, dan kan je ook zulk een schelp krijgen als mij.” “Hoezo?” Antwoord ik. “Wel wanneer jij prins zou worden van onze stam, dan spreekt het voor zich, dat je zo’n schelp zou dragen, en wanneer je je waardigheid hebt bewezen ook nog eens een prachtige pluim in je haren zal mogen dragen.” Ik was met reden verbaasd over dit onverwachte verzoek, en wist niet goed wat te zeggen. En geloof me, dat gebeurd anders namelijk zelden of nooit! Hij voegde er aan toe dat ik om prins te worden van de stam enkel maar hoefde te trouwen met zijn oudste dochter, welke de leeftijd heeft bereikt om te huwen. Maar hij had zich nog geen enkele man geschikt gevonden om haar aan uit te huwelijken. En daar ik net al niet goed wist wat te zeggen, stond ik nu écht met een mond vol tanden en was terdege met verstomming geslagen!

Hoe kon ik hier nu gepast op reageren, dit zomaar afslaan is erg ondankbaar en daarbij lijkt het net of ik zijn dochter al bij voorbaat te lelijk vind om mee te trouwen! Dus zeg ik doodserieus, “Wat een prachtig aanbod, ik ben vereerd dat je me dat vraagt!”, zeg ik in volle overtuiging. “Maar voor zulke belangrijke gebeurtenissen moet ik altijd eerst even aan mijn vader vragen of ik dat ook mag.” Zei ik vroom, om hem met de nodige welgemanierdheid te slim af te zijn.

Weer viel er een doodse en ongemakkelijke pauze, die ik doorbreek met mijn voorstel om mijn vader even op te bellen. Zodat ik het hem meteen kan vragen! Reeds teleurgesteld door mijn antwoord, fleurde hij weer even op. En kon de gedachte dat ik hem prompt zou willen afwijzen niet meer opspelen, ik was nu enkel gebonden aan de formaliteiten die bij onze cultuur horen.

De telefoon ging over. Mijn vader nam op, en ik vroeg hem op de man af: “Vader, ik zit hier naast een koning, hij heeft een schelp in zijn lip om zijn status weer te geven. Hij stelde me voor om prins van zijn stam te worden, zodat ik ook een schelp krijg en status. Al wat ik daarvoor hoef te doen, is te trouwen met zijn oudste dochter.” Eén seconde is het stil, en dan zegt mijn vader op bedenkelijke wijze terwijl hij mijn laatste woorden herhaalt, ..te trouwen met zijn oudste dochter? “Hoe oud is die dochter dan wel, straks zit je met een vrouw van drie keer je leeftijd, kom dan niet klagen achteraf hé.” Over de schelp rept hij geen woord. Dus ik vraag aan de koning hoe oud zijn dochter precies is. Hij zit glunderend, en in spanning te wachten op het oordeel van mijn vader. “Ze is veertien.” Zegt hij. “Vader? Ben je er nog?”, vraag ik. “Ja knul,” zegt hij smalend. “Ze is veertien, zegt hij.” Waarop mijn vader antwoord. “Ik houd het in beraad, vraag hem zijn gegevens, dan zal ik het eens bekijken als je weer terug thuis bent, afgesproken?” Zegt hij opeens kordaat.

Kijk, da’s mijn vader hé, altijd voorzichtig als het om belangrijke dingen gaat, nooit eens impulsief en altijd alles eerst vanuit verschillende hoeken bekijken. Dit nieuws breng dus over aan de koning, en zet een teleurgesteld gezicht op. Waardoor we samen niet anders kunnen, dan dit oordeel te aanvaarden. Toch, nodigt hij me uit om eens langs te komen in het reservaat. Nadat ik zijn gegevens heb genoteerd, nemen we afscheid. Ik beloof hem om zeker eens binnen te springen.

Kort daarop, bel ik hem op. Om te vragen of ik langs kan komen? Blij verrast zegt hij dat ik van harte welkom ben en omdat het moeilijk is om de weg naar het reservaat te vinden. Even later begrijp ik ook waarom, wanneer twee Indio’s me begroeten en begeleiden naar hun kano, waarin ik plaats mag nemen. Na even pedellen, komen we aan in het dorp. Mijn aankomst gaat niet ongemerkt voorbij en met de nodige diplomatische protocollen word ik opgewacht door een delegatie van de stam. Hartelijk word ik als een vorst ontvangen, terwijl ze me een eervol geschenk overhandigen. Speciaal voor belangrijke gasten, een traditionele delicatesse, zo word me gezegd.. Verbaasd kijk ik naar wat me in de handen werd gestopt, en voor de derde keer op rij weet ik niet meer wat te zeggen of te doen..

Wat dit geschenk precies inhoud, en hoe ik er verder op zal reageren,..dat vernemen jullie wanneer er voldoende reactie is gekomen op dit bericht.