Ladies Night & Vriendinnen

#Bennietjaloers #vertrouwenisalles #maakjehoofdnietdol

Ladies-night & vriendinnen tijd.

Op een sombere avond kwam ik toevallig op een website uit, met name 'Jouw Relaas'. Het beviel me, dus klikte ik wat verder en keek naar enkele van de verhalen. Enige tijd later begon het te kriebelen, en ik besloot om ook mijn relaas te doen. Ik schreef een apart verhaal in het kort en verstuurde dit naar de redactie. Wanneer ik echter las, ..dat niet alle verhalen in aanmerking komen, en dat enkel indien het van toepassing zou zijn je een weerwoord mag verwachten, besloot ik om er nog een straf verhaal aan toe te voegen. En kort daarop, nog één! Het waren bij nader inzien telkens verhalen van hoe ik me wist te redden uit een agressieve situatie of overval. Geen idee hoe het komt, maar dat is me nu werkelijk zo vaak overkomen, dat ik er talloze van dat gamma uit mijn broekzak halen kan. Toen dacht ik inmiddels, dat het voor mij heel natuurlijk en normaal is, maar dat dit voor anderen weleens niet het geval zou kunnen zijn. En dat ik na een paar van die verhalen, al gauw, een soort van 'Jezus-figuur' lijk te zijn. Dit is beslist niet van toepassing want ik ben eerder van gisteren, dan van Nazareth. Dus dacht ik even na of ik uit diezelfde broekzak van levenservaringen ook een ander type verhaal kon halen? En ja hoor, er zijn gelukkig ook nog andere parabels ter mijner beschikking! Zoals bvb. de dag waarop mijn ex-geliefde me vertelde dat ze uitging met haar vriendinnen. Ik kende die vriendinnen, want normaal gesproken ging ik steeds mee om haar te vergezellen. Deze keer voegde ze er echter aan toe, .."Maar jij mag niet mee! Het is ladies-night & vriendinnen tijd!" Ik werd prompt bevangen door een eigenaardig soort van wantrouwen en afgunst.

"Ik hoop dat je dat niet erg vind?", voegde ze er nog aan toe. "Helemaal niet,..", zei ik. Terwijl dit allesbehalve waar was. "Ga maar eens lekker dansen met je vriendinnen. Dat moet beslist kunnen!" Hoorde ik mezelf nog zeggen. "Waar gaan jullie eigenlijk naartoe?" Vroeg ik nog. "We gaan naar Café-local." Antwoordde ze, "Het is Salsa avond, dat kan best nog eens gezellig worden." Glimlachte ze, terwijl ze me een knuffel en een kus gaf, alvorens de deur uit te gaan.

Ietwat verward, bleef ik achter in een lege kamer. Vijf minuten later dacht ik, " Local, dat is helemaal niet zo ver." We woonden toen samen in hartje Antwerpen. Dus bedacht ik vervolgens, over een kwartiertje is ze daar. En ik begon mezelf al wat te sussen, want ik voelde me allesbehalve toppie!

Vertrouwen is alles in een relatie. Tijd maken voor je vrienden, dat moet toch kunnen,..praatte ik mezelf aan. En hoewel ik persoonlijk nooit alleen met mijn vrienden uitging, dacht ik ook dat dit mssn zo slecht nog niet was om te gebeuren. Dan kon ik later eveneens eens flink gaan stappen met mijn kameraden! Ik wist me niets om handen en begon zenuwachtig iets te proberen doen om mijn gedachten te verzetten. Filmpje kijken? Boek lezen? Opruimen? Het bed eens verschonen, zodat ze wanneer ze eindelijk thuiskomt in een proper bedje kan kruipen, samen met mij!?

Uiteindelijk betrapte ik me er op dat ik op het internet even informatie ging zoeken over die bewuste 'Salsa avond'. En alvast wat foto's ging bekijken van voorgaande edities om mezelf ervan te vergewissen dat er geen kwaad in het spel was. Een kwartier was verstreken, en ik dacht, ok. Ze is nu nog maar net aangekomen, niets aan de hand.

Maar de zwoele foto's hadden m'n hoofd pas écht op hol gebracht. Dit was ondraaglijk geworden, en de minuten waren bij mij seconden. Tien minuten later dacht ik, nog niets aan de hand, ze zijn pas binnen en halen een drankje. Wat ik intussen allemaal deed weet ik niet meer precies, maar wat ik wel nog kan herinneren is dat ik in feite als een geobsedeerde enkel met mijn gedachten in Café Local was.

Het ging van kwaad naar erger, en wanneer er uiteindelijk twee uur waren verstreken, bekroop me de gedachte dat ze iets te flirterig met een andere man stond te dansen! "Is dat wat je uitgaan met vriendinnen noemt?", dacht ik bij mezelf. En spontaan trok ik mijn jas aan, sprong op mijn fiets en reed er regelrecht naartoe zodat ik haar op heterdaad kon betrappen met dit buitensporige overspel! Wacht tot ik ze zie, ik zal ze wel vinden daarbinnen.

Wanneer ik er in volle drift kwam aangereden, zag ik ze al staan aan de inkom?! Samen met de vriendinnen, allemaal buiten aan de inkom. "Zo zwoel was het al, dacht ik, dat ze met z'n allen even naar buiten moesten om af te koelen!" Toen ik mijn fiets had geparkeerd en hen tegemoet kwam, ..herkende mijn toenmalig lief me meteen. "Hey, schattie, wat doe jij hier? Blij je te zien, het is hier nog niet echt leuk geweest." "Ik was zelf ook een plekje gaan zoeken om te dansen, maar ik voelde me alleen en miste je zo, zodat ik eens kwam kijken of het hier niet beter was.", loog ik. Om mezelf van de schaamte te ontdoen dat ik daar ûberhaupt was! Terwijl ze duidelijk had gezegd, ..ladies-night en vriendinnen tijd.

"We zijn dus niet binnen geraakt zei ze." Die Helena wist niet beter dan voor we vertrokken waren, thuis al een hele resum drank naar binnen te slagen! Sinds we hier zijn aangekomen heeft ze al de hele tijd liggen braken en we weten niet wat ermee aan te vangen. Ze is zo ver heen, dat ze niet mee binnen kan. Taxi's willen haar niet meenemen, en wij hebben geen zin om haar naar huis te brengen. Daar gaat ons gezellig avondje uit!"

"Wat een geluk dat ik toevallig eens passeer,.." zeg ik op een mannelijke en beschermende manier. Om mijn schaamte en ongemak te verdoezelen.

"Zal ik thuis anders even de auto halen, zodat ik haar thuis kan afzetten?" Besluit ik als dappere redder in nood voor te stellen.

"Zou je dat willen doen? Oh, dat is geweldig! Wat ben jij toch een topper!" zei ze. Waarna ze het nieuws aan haar vriendinnen ging vertellen. "Ik heb de allerbeste man van de wereld!" riep ze. En ze wandelde ernaartoe om de beschonken vriendin duidelijk te maken wat er vervolgens ging gebeuren.

Zo gezegd, zo gedaan. Dus haalde ik de auto, en keerde terug naar de plek van het onheil. "Waar is iedereen?" vroeg ik, wanneer ik aankwam. "Al naar huis, niemand had nog zin om te feesten." "We houden het op een andere keer. Ik heb ook geen zin meer in gedoe, laten we het straks samen thuis maar gezellig maken, daar heb ik nu wel nood aan!" besloot ze.

Sindsdien begrijp ik maar al te goed, dat je maar beter geen voorstelling maken kan in je hoofd van iets waarvan je geen zekerheid hebt,..

Want je zal zien, dat je dit telkens volledig uit z'n context haalt, overdrijft en tot in extremis slecht laat aflopen!

En na deze wijze les, ging ze zonder zorgen nog geregeld uit met de vriendinnen, ..ja, ook zonder mij!

En ik heb me sindsdien ook nooit meer afgevraagd wat ze aan het doen zou zijn?! Integendeel, ik denk enkel nog,.."Hopelijk heeft ze het goed naar haar zin."

Want wat is het leven als je, in een relatie, zonder je partner, enkel mag genieten van zure wijn??